Geluk straal je uit

Bomen van het laagveld, de knobthorn

De Knobthorn, of op zijn Afrikaans Knoppiesdoring, is een veel voorkomende boom hier in het laagveld en Greater Krugerpark. Het is een van de eerste bomen die zijn bloesem krijgt, vaak al in augustus. Pas later krijgt de boom bladeren.
De knobtorn dankt zijn naam aan de knobbels op de bast die vooral bij jonge bomen erg opvallen. Deze prachtige boom kan wel 30 meter hoog worden en behoort tot de accacia familie. Zijn Latijnse naam Accacia nigrescens verwijst waarschijnlijk naar de peulen die zwart kleuren als ze uitdrogen.
De knobthorn heeft, zoals zijn naam als aangeeft doorns.
Het hout is hard en goed te gebruiken om op te braaien. Olifanten, giraffen, kudu, impala, duiker en steenbok eten van de bladeren en peulen die een belangrijk deel van van hun dieet vormen.

Vliegshow in Hoedspruit

Op zaterdag 7 september organiseerde het Zandspruit bush and airo estate hier in Hoedspruit een vliegshow. Het was een prachtige dag en we gingen er met de jongens naar toe. De show begon om 10 uur en toen we er tegen 11 uur aankwamen was het er al aardig druk. Er waren verschillende vliegtuigen en helicopters die allerlei stunts lieten zien en er waren kraampjes waar je eten en drinken kon kopen. De jongens vonden het prachtig om te zien en zwaaiden enthousiast naar de piloten als ze na de landing terug kwamen rijden. Het geheel was goed georganiseerd met niet alleen een prachtige show maar ook tenten voor schaduw en bankjes om te zitten voor de mensen die niet hun eigen stoel mee hadden gebracht. Er was een springkussen en glijbaan voor de kinderen en verkopers liepen rond met vliegtuigjes. Onze jongens hadden wat zakgeld meegenomen en mochten elk een vliegtuig kopen. Ook Felix had het prima naar zijn zin en drentelde vrolijk rond. Hoewel de show de hele dag duurde gingen wij rond 2 uur weer naar huis zodat Felix een dutje kon doen en de andere twee lekker konden gaan zwemmen.

Het was een geweldige dag en als Zandspruit volgend jaar weer en show organiseerd gaan we er zeker weer naar toe!

Groetjes uit de bush

Miriam

 

Lente!

Het is nu half Augustus en dat betekend lente hier in Zuid-Afrika. De eerste dagen boven de 30 graden hebben we alweer gehad en hoewel het water nog koud is, zo'n 18 graden, hebben onze kinderen alweer volop gezwommen. Het weer is echter nog erg onbestendig en na een of twee warme dagen steekt de wind op en volgt er weer een koelere periode. Ook de nachten zijn over het algemeen nog fris al is de ergste winterkou er nu wel af.

Zo aan het begin van het voorjaar is de bush nog erg droog en snakt naar een beetje regen maar meestal moet het hier nog zo'n maand op wachten. De knobthorn, of Knoppiesdoring op zijn Afrikaans, is een van de eerste bomen die zijn bloesem krijgt. De eerste zachtgele bloemetjes zijn alweer zichtbaar en spoedig kun je vanaf de heuveltop een zee van zachtgeel zien in de vallei waar we wonen. Zodra het dan begint te regenen wordt de bush weer groen en weelderig, iets wat moeilijk voor te stellen is als je nu naar de kale struiken en het uitgedroogde gras kijkt.

Ook bij de vogels zijn de eerste veranderingen te zien. De boom waar elk jaar een paartje Tawny Eagles nesteld is de hele winter leeg geweest maar nu het lente wordt heb ik een van de twee alweer zien zitten, waarschijnlijk om te inspecteren hoeveel schade het nest geleden heeft deze winter.

Snotneuzen en slapeloze nachten

Het is nog steeds winter hier in het laagveld en dat betekend wat wisselvallig weer. De ene dag al heerlijk warm, de andere, voor onze begrippen, koud met "maar" 20 graden.  Echt de tijd om een verkoudheid op te pikken en dat heerst dan ook alom.
Ook wij hebben er last van. Niels begon eerder deze week met keelpijn en dinsdag kwam hij ziek uit school. Diezelfde dag kreeg ook Dennis het te pakken, bij hem uitte het zich in een verstopte neus en oorpijn. Donderdag was ook Felix aan de beurd voor vieze neusjes en hangerigheid.

Hoewel geen van de drie echt heel ziek is speelt dit soort verkoudheid vaak 's avonds en 's nachts op. Ik heb dan ook al een paar onrustige nachten achter de rug waarbij eerst de een en dan de ander ophuilde vanwege keelpijn, oorpijn of algehele ellendigheid.
Ook Corne heeft het inmiddels te pakken. Tot nu toe gaat het met mij prima. Zouden wij moeders soms een extra afweersysyteem hebben waardoor we niet ziek worden terwijl de rest van het gezin ziek is en we voor hen moeten zorgen?

Moeders zijn zowieso wonderbaarlijke wezens. Waar normale mensen (ja zelfs dokters) een thermometer nodig hebben om vast te stellen of iemand koorts heeft, is bij moeders een blik op de zieke en een hand op het voorhoofd voldoende.
Voordat ik zelf moeder werd vond ik dat een wonderbaarlijk iets. Ik had dan ook nooit gedacht dat ik zelf ooit zo achteloos een hand op het voorhoofd van een van mijn kinderen zou leggen om vervolgens moeiteloos vast te stellen of hij wel of geen koorts had. Toch doe ik dat nu met enige regelmaat en heeft de thermometer nog nooit het tegendeel beweerd.

Inmiddels is Niels na twee ziektedagen alweer naar school. Nu maar hopen dat zijn broers ook snel opknappen zodat ik weer eens een hele nacht aan een stuk door kan slapen.

Groetjes uit de bush,
Miriam

Weer thuis

Na een heerlijke vakantie in Nederland zijn we nu weer thuis in de bush.
Bij aankomst in het reservaat werden we al begroet door een olifant en thuis viel ons meteen de stilte op. Na het drukke Nederland vond vooral Corné dit een verademing.
Hoewel ik het ook heerlijk vindt weer thuis te zijn, mis ik wel de gezelligheid van mijn familie dichtbij en ik besef dat ik het toch ook heel prettig vond te kunnen wandelen of even te voet naar de winkel te kunnen gaan. Hier is alles te ver weg en rustig wandelen kan niet vanwege de dieren. Daar staat tegenover dat je hier veel meer rust, ruimte en vrijheid hebt en dat er zomaar een olifant in je achtertuin kan staan.

De eerste paar dagen konden we gelukkig rustig wennen en alles uitpakken voordat de eerste gasten weer arriveerden. Nu zijn we al weer helemaal in ons ritme en vandaag is ook de school weer begonnen. We genieten weer volop van het heerlijke winterweer en alle bloemen die net uitkwamen toen we vertrokken staan nu in volle bloei.
We zagen al impala's, duiker, waterbokken en giraf vanaf onze lodge en kudu's op weg naar school. Onze gasten zagen maar liefst 4 van de big 5 op hun gamedrive en de dag erna wilde honden op hun bushwalk.
Genoeg om weer van te genieten dus.

Groetjes uit de bush,
Miriam

Natuur in Nederland

Normaal schrijf ik altijd over de Afrikaanse bush maar nu wil ik eens een stukje schrijven over de Nederlandse natuur.
We zijn namelijk op vakantie hier in Nederland en hoewel het niet te vergelijken is met Afrika kun je hier ook genoeg zien als je een beetje oog ervoor hebt. Zo zit er de eerste week van ons verblijf een nestje mereltjes in de haag bij mijn ouders.
Ook de kamperfoelie staat volop in bloei en alles is zo groen!
De kinderen genieten van het wandelen in het bos, iets wat bij ons vanwege de dieren niet kan.
Als we vroegavond nog even een blokje om lopen zien we een konijn op een grasveldje zitten.
Wel geen olifanten in je achtertuin maar genoeg andere leuke dingen als je er maar naar kijkt.

Bloemen in de winter

Hier in Zuid-Afrika hebben we een aantal planten die juist in de winter bloeien. Zo is er de impala lily die eerst zijn blad verliest en dan prachtige wit met roze bloemen krijgt. Ook de aloes bloeien in de winter en hun bloemen trekken bepaalde vogels zoals de sunbirds en de crested barbet. Dit maakt de winter hier een stuk kleuriger en mooier.

Stekelvarken in het kamp

In de winter zien we regelmatig het stekelvarken bij onze drinkplaats. Dit grote knaagdier heeft de typische zwart-witte stekels die hier ook vaak gebruikt worden als decoratie. Nu woont er bij ons een stekelvarken dat er een gewoonte van heeft gemaakt om ons kamp binnen te komen. Hij graaft een holletje onder het hek door en is binnen waar hij toegang heeft tot alle lekkere plantjes in ons kamp en in onze tuin. Met dat laatste zijn wij niet zo blij. Hij graaft namelijk wortels op waardoor planten en boompjes doodgaan en zorgt voor veel rommel en gaten in je tuin. Willow houdt er ook niet van. Net als bij de wrattenzwijnen is ze van mening dat alle dieren buiten het hek moeten blijven want dit is haar terrein. Nu zijn stekelvarkens nachtdieren en dit slimme dier komt natuurlijk alleen als het rustig is in het kamp, dus als iedereen in bed ligt. Zolang hij ver genoeg weg blijft bij de receptie, waar Willow slaapt, is er niets aan de hand en kan hij ongestoord zijn gang gaan en onopgemerkt weer vertrekken. Laat hij zijn oog echter vallen op planten dichterbij de receptie dan komt Willow in actie. Ze kan niet naar buiten maar begint wel te blaffen. Het stekelvarken lijkt hier niet van onder de indruk en soms lijkt hij haar wel te plagen. Op avonden dat we nog net niet in bed liggen gaan we dan wel eens kijken en vaak zie je de boosdoener dan haastig weg schuifelen als hij ons aan hoort komen.

Groetjes uit de bush,

Miriam

Wrattenzwijnen op het gazon

Het is winter en hoewel de bush nog redelijk groen is begint de voedingswaarde in het gras af te nemen. Alle dieren zoeken dan ook de beste en groenste plekjes op om van te eten. Vanachter het hek wordt ons nog groene gazon dan ook met begerige ogen bekeken.

De meeste dieren durven het niet aan om het kamp binnen te komen maar zeker tegen het einde van de winter nemen de wrattenzwijnen graag het risico. Het is dan ook niet ongewoon om een moeder met een of twee halfvolwassen biggen op ons gazon te zien grazen als het rustig genoeg is op de lodge.

Zoals gezegd is het nu nog redelijk vroeg in de winter en is de bush nog redelijk groen, maar toch hebben de eerste wrattenzwijnen al een poging gewaagd en zagen we al een paar keer een durfal door het kamp lopen. 

Onze hond Willow vindt het maar niks, dit is haar kamp en alle andere dieren horen buiten het hek te blijven. Gelukkig is ze niet dapper genoeg om de wrattenzwijnen achterna te gaan en gaat ze alleen vanaf veilige afstand staan blaffen. Als de winter vordert en er nog weinig eten is voor de dieren in de bush zullen we haar binnen sluiten als de wrattenzwijnen weer aarzelend ons kamp binnen komen. Hoewel we ze niet zullen voeren, het zijn tenslotte wilde dieren die zelf moeten zien te overleven, misgunnen we ze het groenere gras van ons gazon niet.

En zeg nou zelf, het is eigenlijk best leuk zo’n wrattenzwijn op je gazon…

Groetjes uit de bush,

Miriam

Winter in het laagveld

Het is juni en dat betekend dat het hartje winter is hier in het laagveld. Op 21 juni hebben we hier op het zuidelijk halfrond de kortste dag. Juni en juli zijn over het algemeen de koudste maanden hier.

Nu heeft winter hier in Zuid-Afrika een heel andere betekenis dan in Nederland. Hoewel er gebieden zijn waar wel eens sneeuw valt is dat meer uitzondering dan regel en hier in het laagveld zijn de winters helemaal zacht. Een enkele keer kan er, na een heel koude nacht, wat rijp op het veld liggen maar dat is snel weer verdwenen als de zon eenmaal op is.

’s Ochtends om half 7 als ik de kinderen naar school ga brengen is het “maar” 6 graden en vinden we het erg koud, als ik om half 8 op school wegrijdt is de temperatuur al tot boven de 10 graden gestegen en ’s middags wordt het gemakkelijk 26 graden. Het gebeurd dan ook geregeld dat ik mijn familie in Nederland spreek en dat het hier hartje winter warmer is dan de Nederlandse zomer.

Toch loopt de gemiddelde Afrikaan met een warme jas, muts en zelfs handschoenen aan op deze “koude” ochtenden. Veel toeristen verbazen zich hierover omdat het toch helemaal niet zo koud is maar als je hier eenmaal woont raak je erg gewend aan de warmte. Alles onder de 20 graden is toch wel “fris” en als het onder de 10 graden komt vinden we het gewoon ontzettend koud.  Overdag is het erg lekker maar ik zal toch blij zijn als het weer augustus is en het weer wat warmer begint te worden…

Groetjes uit de bush,

Miriam

De wilde honden in Balule

Geweldige week gehad. Onze gasten zagen maar liefst vier van de big five op hun game drive en de neushoorn zagen ze de dag ervoor al op weg naar onze lodge. We hadden buffels onder onze brug, leeuwen die dichtbij brulden en olifanten rond het kamp. Het hoogtepunt voor mij was de wilde hond die langs het pad lag toen ik de jongens naar school bracht.
Geweldig moment op een gewone doordeweekse dag.
Een week eerder zagen we al drie wilde honden die een jonge kudu ons hek in joegen. Het feit dat we naar buiten kwamen om te kijken wat het lawaai was redde het leven van deze kudu. Ook op de game drive zijn de wilde honden de afgelopen weken een paar keer gespot. Fascinerende dieren, ik ben hoop ze nog eens te zien voordat ze weer verder trekken.

Groetjes uit de bush,
Miriam

Emigreren, een grote stap of toch niet?

Een aantal mensen zet de stap daadwerkelijk, anderen dromen erover maar de meeste mensen vinden emigreren een grote stap en blijven liever in hun vaderland. Maar is deze stap wel zo groot?

Mijn verhaal

Zeven jaar geleden emigreerde ik met mijn man naar Zuid-Afrika. In een privé reservaat grenzend aan het Krugerpark begonnen we een kleine lodge en volgende we onze droom om in de bush te wonen. Inmiddels hebben we hier ons leven opgebouwd. Onze drie kinderen zijn hier geboren en de oudste twee gaan intussen al naar school. We hebben het hier erg naar onze zin en genieten nog vrijwel dagelijks van het leven in de bush. Natuurlijk zijn er ook nadelen verbonden aan het wonen in een ander land. Het gemis van vooral familie is altijd op de achtergrond aanwezig. Toch heb ik geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Vooral onze Nederlandse gasten vragen nogal eens “mis je Nederland niet?” of, “was het geen grote stap?”.
Lees verder op Plazilla. 

Wat eten we vandaag...

Dat is altijd weer de vraag.
Voor de lodge heb ik een aantal standaard menu's waar ik uit kan kiezen.
Aangezien onze meeste gasten maar een paar nachten hier blijven zijn er een aantal gerechten die het meest gebruikt worden. Zo probeer ik altijd te zorgen dat ze een echte Afrikaanse braai hebben. Dit is net zoiets als een barbeque maar dan op zijn Zuid-Afrikaans met een stuk steak en boerewors en natuurlijk mielies (mais). Als bijgerecht serveren we dan, naast de gewone groene salade en aardappelsalade, ook mieliepap. Deze stijve pap van maismeel is niet alleen het hoofdvoedsel voor de lokale zwarte bevolking maar wordt ook door de Afrikaners (blanke Zuid-Afrikanen die het op Nederlands lijkende Afrikaans spreken) veel gegeten.

Verder is onze bobotie erg populair. Deze gekruide gehaktschotel komt oorspronkelijk uit de Kaap maar wordt in heel Zuid-Afrika gegeten. Er zijn veel verschillende versies van het recept maar degene die ik nu gebruik bevalt ons het best. Op Plazilla vindt je mijn recept voor Bobotie.

Een ander typisch Zuid-Afrikaans gerecht dat ik veel gebruik is Potjiekos. Dit is een stoofpot met vlees en groente die over het algemeen ook erg in de smaak valt bij onze gasten. Het wordt klaargemaakt in een typische gietijzeren pot, een potjie (spreek uit: poikie) genaamd. Ook dit recept vindt je op Plazilla in Mangwa's recepten.

Een laatste recept dat ik met jullie wil delen is dat voor butternutsoep. Butternut is een soort pompoen die hier in Zuid Afrika veel gegeten wordt en deze soep is werkelijk verukkelijk.

groetjes uit de bush en eet smakelijk,
Miriam

weer terug

Na lange afwezigheid dan eindelijk weer eens een berichtje.
Het is zeker niet saai geweest het afgelopen jaar.
Zo werd er op 12 april 2012 een nieuwe bush baby geboren, Felix. Onze oudste zoon Niels zit inmiddels al in grade 1 en ook Dennis gaat nu voltijds naar pre-school.

We zagen ook de nodige dieren in het afgelopen jaar, het meest bijzondere daarvan is wel dat nu zowel de witte als de zwarte neushoorn al verschillende keren bij onze drinkplaats gezien is.
Twee dagen geleden zag ik nog een leeuw en leeuwin op de weg toen ik de kids naar school bracht en gisteren kregen we bezoek van een olifant.

Vanaf nu hoop ik weer regelmatig berichtjes te posten
Groetjes uit de bush
Miriam