Het is nog steeds winter hier in het laagveld en dat betekend wat wisselvallig weer. De ene dag al heerlijk warm, de andere, voor onze begrippen, koud met "maar" 20 graden. Echt de tijd om een verkoudheid op te pikken en dat heerst dan ook alom.
Ook wij hebben er last van. Niels begon eerder deze week met keelpijn en dinsdag kwam hij ziek uit school. Diezelfde dag kreeg ook Dennis het te pakken, bij hem uitte het zich in een verstopte neus en oorpijn. Donderdag was ook Felix aan de beurd voor vieze neusjes en hangerigheid.
Hoewel geen van de drie echt heel ziek is speelt dit soort verkoudheid vaak 's avonds en 's nachts op. Ik heb dan ook al een paar onrustige nachten achter de rug waarbij eerst de een en dan de ander ophuilde vanwege keelpijn, oorpijn of algehele ellendigheid.
Ook Corne heeft het inmiddels te pakken. Tot nu toe gaat het met mij prima. Zouden wij moeders soms een extra afweersysyteem hebben waardoor we niet ziek worden terwijl de rest van het gezin ziek is en we voor hen moeten zorgen?
Moeders zijn zowieso wonderbaarlijke wezens. Waar normale mensen (ja zelfs dokters) een thermometer nodig hebben om vast te stellen of iemand koorts heeft, is bij moeders een blik op de zieke en een hand op het voorhoofd voldoende.
Voordat ik zelf moeder werd vond ik dat een wonderbaarlijk iets. Ik had dan ook nooit gedacht dat ik zelf ooit zo achteloos een hand op het voorhoofd van een van mijn kinderen zou leggen om vervolgens moeiteloos vast te stellen of hij wel of geen koorts had. Toch doe ik dat nu met enige regelmaat en heeft de thermometer nog nooit het tegendeel beweerd.
Inmiddels is Niels na twee ziektedagen alweer naar school. Nu maar hopen dat zijn broers ook snel opknappen zodat ik weer eens een hele nacht aan een stuk door kan slapen.
Groetjes uit de bush,
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten